9 ایسّایا گوَشت: ”او پیلیپُس! اینچُک وهد اِنت که من گۆن شما گۆن آن و تئو اَنگت منا نزانئے؟ هرکَسا که منا دیستگ، منی پتی هم دیستگ. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که پتا مارا پێش بدار؟
اَبیمَلِکا اِساک لۆٹاێنت و گوَشت: ”اَچه اے تئیی جَن اِنت! تئو چێا گوَشتگ که ’منی گهار اِنت‘؟“ اِساکا پَسّئو دات: ”من وتی دلا گوَشت که آییئے سئوَبا یکّے منی جندا کُشیت.“
من هُداوندئے مئیار و باهۆٹ آن، گڑا شما منا چِه پئیما گوَشێت: ”مُرگے ببئے و وتی کۆها بال کن.
ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“
او دوپۆستێن شَتَلکاران! وهدے شما زمین و آسمانئے رنگ و نشانیانَ زانێت که چے بئیگی اِنت، گڑا چۆن اے اَنّوگێن زمانگئے نشانیان کِساس کرتَ نکنێت؟
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.
من و پت یکّ اێن.“
هرکَس که منا گندیت، منی دێم دئیۆکا هم گندیت.
آ رۆچا شما زانێت که من پتئے دل و درونا آن و شما منی دل و دَرونا اێت و من شمئیگا.
نون که شما منا زانتگ، منی پتا هم زانێت، بزان چه اِد و رَند شما آییا زانێت و شما آ دیستگ.“
آیان گوَشت: ”تئیی پت کجا اِنت؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نه منا زانێت و نه منی پتا. اگن شما منا بزانتێن، شما منی پت هم زانتگاَت.“
آ، هُدائے زاتئے درۆشما اَت، بله گۆن هُدایا اے هَمدرۆشمی، آییا په وت کَٹّ و پائِدگے هساب نکرت و
اے چیزّا هم زانێن که هُدائے چُکّ آتکگ و مارا اے پۆه و زانتی داتگ که آ ”راستێنا“ بزانێن. ما هما ”راستێنئے“ اَرواه و جَبینا اێن، آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے اَرواه و جَبینا. راستێن هُدا و نمیرانێن زِند، هما اِنت.