4 اۆدا که منَ رئوان، شما آ جاگهئے راها زانێت.“
مَسیها په وتی شان و شئوکتئے رَسگا، اے سکّی و سۆری سگّگی نهاتنت؟“
دروازگ من آن، هرکَس که چه منی راها بگوَزیت، رَکّیت. تها کئیت یا ڈنّا رئوت، چَراگاهێا سرَ بیت.
اگن کَسے لۆٹیت منی هِزمتا بکنت، گڑا آ لازم منی رَندگیریا بکنت و هر جاه که منَ بان، منی هِزمتکار همۆدا گۆن من گۆنَ بیت. اگن کَسے منی هِزمتا کنت، منی پت آییا شرپدارَ کنت.
ایسّایا زانت که پتا سجّهێن چیزّ منی دستا داتگاَنت و من چه هُدائے نێمگا آتکگان و هماییئے کِرّا رئوان.
منی پتئے لۆگا بازێن بانے هست. اگن نه، من شمارا گوَشتگاَت که رئوان تانکه په شما جاگهے تئیار بکنان.
شما اِشکت، من گوَشت که رئوان بله پدا شمئے کِرّا پِرَ ترّان. اگن شما منا دۆست بداشتێن، چه اے هبرا گَل بوتگاَتێت که من پتئے کِرّا رئوان، چێا که پت چه من مستر اِنت.
بله اَنگت من په شمئے جاگهئے تئیار کنگا رئوان و پدا کایان و شمارا گۆن وتَ بران، تانکه همۆدا که من آن، شما هم همۆدا ببێت.
تومایا گوَشت: ”او هُداوند! ما نزانێن که تئو کجا رئوئے، گڑا راها چۆن زانتَ کنێن؟“
من چه پتئے کِرّا در آتکگ و اے جهانا آتکگان. نون اے جهانا یلهَ کنان و پتئے گوَرا رئوان.“
آ کَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت، بله آ که چُکّا نمَنّیت، زِندئے واهندَ نبیت و هُدائے کَهر و گزب آییئے سرا کپیت.
چێا که منی پتئے واهگ همِش اِنت که هرکَس که چُکّئے نێمگا دلگۆشَ کنت و آییئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهند ببیت و من آ مردما آهِرتئے رۆچا زندگَ کنان.“