27 اَنچُش که یَهودایا لُنکه دستا کرت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت. نون ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”زوتّ کن! هر کارے که ترا کنگی اِنت، بکنی.“
گوَشنت: ”بدکارێن مردمێا اِشیئے چَکّا دئور دئے، بِلّ که بُهتام جنۆکے اِشیئے راستێن نێمگا اۆشتیت.
دانیالا چه بادشاهئے داشتگێن سرمستر، آریوکا جُست کرت: ”بادشاها چێا چُشێن ترُندێن پرمانے داتگ؟“ آریوکا، دانیال هال دات که چے بوتگ.
گڑا رئوت و چه وت دگه هپت سِلترێن جِنّ گۆن وتَ کاریت. آ سجّهێن، هۆریگا اۆدا رئونت و اُرد و بُنگَ کننت. اے ڈئولا، آ مردمئے آسر و آکبت چه پێسریگێنا اَنگت بدترَ بیت. اے بدکارێن نَسلئے هال هم همے پئیما بیت.“
گڑا ایسّایا گوَشت: ”او شئیتان! چه منی دێما گُم بئے! پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ: وتی هُداوندێن هُدایا پرستش بکن و تهنا هماییئے هِزمتا بکن.“
گڑا آ زوتّ زوتّا پِر ترّت، بادشاهئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”من پاکشۆدۆکێن یَهیائے سرا تَبَکێئے تها لۆٹان، همے انّون.“
هما وهدا، یَهودا که اِسْکَریوتی نام کپتگاَت و وت چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے اَت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت.
شامئے وهد اَت و شئیتانا چه پێسرا شَمون اِسْکَریوتیئے چُکّ یَهودائے دل پَرماتگاَت که ایسّایا بدْرۆهیت و دُژمنانی دستا بدنت.
بله چه پَرزۆنَگئے سرئے نِشتگێن مردمان کَسّا نزانت که گۆن اے هبرا آییئے مراد چے اِنت.
ایسّایا گوَشت: ”من شمارا گچێن کرت، دوازدهێنُن گچێن کرتنت، بله پدا هم چه شما یکّے اِبلیسے.“
پِتْرُسا گوَشت: ”او هَنّانیا! چێا شئیتان تئیی دلا چۆ پُترت که گۆن هُدائے پاکێن روها درۆگِت بست و چه مِلکئے زرّان بهرے په وت اێر کرت؟