24 شَمونپِتْرُسا هما مُرید اِشاره کرت که واجها جُست کن بارێن کئیی بارئوا گپّا اِنت؟
وهدے زَکَریا ڈنّا در آتک، آییا گۆن مردمان هبر کرت نکرت. گڑا زانتِش آییا پرستشگاها اِلهامے رَستگ و شُبێنے دیستگی. چێا که آییا گۆن مردمان اِشارهَ کرت و هبر کنگئے واکی نێستاَت.
پمێشکا، دومی بۆجیگئے نِشتگێن همکارِش، گۆن اِشاره په کُمکّا تئوار کرتنت. آ آتکنت و دوێن بۆجیگ چه ماهیگا همینکدر پُرّ بوتنت که آپا بُڈّگی اَتنت.
چه مُریدان یکّے، هما که ایسّایا باز دۆست اَت، ایسّائے کِرّا نِشتگاَت.
آ مُرید نزّیکتر کِنزت و چه ایسّایا جُستی کرت: ”او هُداوند! آ کئے اِنت؟“
پِتْرُسا گۆن دستئے اِشارها بێتئوار کرتنت و هال داتنت که هُداوندا آ، چه جێلا چۆن آزات کرتگ. گۆن آیان گوَشتی: ”آکوب و اے دگه براتان چه اے هالا سهیگ بکنێت.“ رَندا چه اۆدا در آتک و دگه جاگهێا شت.
پولُس پاد آتک، اۆشتات و گۆن دستئے اِشارها گوَشتی: ”او اِسراییلیان و درکئومێن هُداتُرسان! منی هبران دِلگۆش کنێت.
لشکرئے مسترا مَنِّت، پولُس آتک و کلاتئے پَدانکانی سرا اۆشتات و گۆن دستئے سُرێنگا مردمی بێتئوار کرتنت. وهدے مردم بے تْرِکّ و تئوار بوتنت، گڑا پولُسا گۆن آیان اِبرانی زبانا هبر کرت و گوَشتی: