17 نون که شما اے هبرا زانێت، بَهتاور اێت اگن اَنچُش بکنێت.
گڑا نوها همے پئیما کرت. هرچے که هُدایا گوَشتگاَت، نوها کرت.
تئیی هزمتکارا چه آیان ڈاه و هُشدارَ رسیت و گۆن آیانی دارگا مزنێن مُزّے.
موسّایا سجّهێن کار هما پئیما کرتنت که هُداوندا هُکم داتگاَت.
هرکَس که منی آسمانی پتئے واهگ و رَزائے سرا کارَ کنت، منی برات، منی مات و گهار هما اِنت.“
ایسّایا آییئے پَسّئوا درّاێنت: ”بَهتاور هما اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و آیانی سرا کارَ کننت.“
اگن شما منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی دۆست اێت.
چێا که تهنا چه شَریَتئے رَهبندانی اِشکنگا، کَس هُدائے چمّان پاک و پَلگارَ نبیت. هما کَس پاک و پَلگار زانگَ بیت که شَریَتئے رَهبندانی سرا کارَ کنت.
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
بله آ که وتی چمّان دێم په تمان و کاملێن شَریَت، بزان ”آزاتیئے شَریَتا“ تَرّێنیت و آییئے سرا مُهرَ اۆشتیت، شمۆشکارێن اِشکنۆکے نهاِنت، مَنّۆکێن کار کنۆکے. آ وتی کار و کِردا بَهتاورَ بیت.
گڑا، اگن کَسے بزانت کجام کار شَرّ اِنت و آ کارا مکنت، گُنهکارَ بیت.
بَهتاور هما اَنت که وتی پۆشاکانَ شۆدنت تانکه چه زِندئے درچکا ورگئے اجازتِش ببیت و چه شهرئے دروازگان، تها شت بکننت.