10 ایسّایا گوَشت: ”آ که شۆدگ بوتگ، آییا اَبێد چه پادان دگه هچّ جاگهئے شۆدگ پکار نهاِنت. آ سَرجما پاک و ساپ اِنت. شما پاک اێت، بله سجّهێن نه.“
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکار بَکشتگاَنت.
اے هبران که منَ کنان شمئے سجّهێنانی بارئوا نهاَنت. آ مردم که من گچێن کرتگاَنت، آیانَ زانان. بله پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم بئیگی اِنت که گوَشیت: هما کَس که گۆن من یَکجاه ورَگی وارتگ، هما منی هلاپا پاد آتکگ.
شَمونپِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! اگن اے گپّ اِنت، گڑا تهنا منی پادان نه، منی سر و دستان هم بشۆد.“
منی هبرانی برکتا شما چه پێسرا پاک اێت، هما هبر که من گۆن شما کرتگاَنت.
هُدائے جند، اێمنیئے هُدا شمارا سَرجمیا پاک و پَلگار بکنات. تان مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے واترّ بئیگا شمئے اَرواه و ساه و بدن سَرجمیا بےائیب بماناتنت.
ما سجّهێن باز رَدَ جنێن و ٹَگلَ ورێن. اگن کَسے چه وتی هبران ٹَگل مئوارت، تمان و کاملێن انسانے و وتی سَرجمێن جسم و جانئے مَهارا داشتَ کنت.