بله چه آیان هِشت هما کِساسا بلۆٹێت که پێسرا جتَگِش، هچّ کمّ مکنێت. اے مردم جاندُزّ و تَمبَل اَنت، پمێشکا پریاتَ کننت: ’مارا بِلّ که رئوێن و په وتی هُدایا کُربانیگَ کنێن.‘
وتی مال و مِلکتا بها کنێت و نێزگارانی سرا بهر کنێت. په وت اَنچێن زَرتورَگ اَڈّ بکنێت که هچبر کوَهن مبنت، نهَلّگی و اَبدمانێن آسمانی گنجے اَمبار کنێت که نه دُزّ آییا بارت و نه وَرۆک و رَمێز آییا وارت.