46 رُژن من آن و اے جهانا پمێشکا آتکگان که هرکَس که منی سرا ایمان بیاریت تهارۆکیا ممانیت.
چیا که زِندمانئے سرچمّگ تئو ائے و چه تئیی نورا اِنت که نورَ گِندێن.
هما کئوما که زِندی تهاریا گوَستگاَت، مزنێن رُژنے دیست و هما مُلک و ڈگار که اۆدا مَرک ساهێل اَت، اۆدئے جَهمنندانی سرا رُژناییا سر جت.
آ په دگه کئومان هُدائے بارئوا سرپد کنۆکێن رُژنے بیت و په تئیی بنی اِسراییلی کئوما پَهر و شانے.“
هما راستێن رُژن که په سجّهێن مردمان رُژناییَ کاریت، نون جهانا پێداک اَت.
هُدائے دادرَسی اِش اِنت: نور و رُژن جهانا آتک، بله رُژنئے بدلا مردمان تهارۆکی دۆست داشت، پرچا که آیانی کار سِلّ اَتنت.
ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“
گڑا ایسّایا گوَشت: ”من په دادرسی کنگا اے دنیایا آتکگان، تانکه کۆر بینا ببنت و بینا کۆر.“
من، تانکه جهانا آن، جهانئے رُژن آن.“
ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگاَنت.‘