37 ایسّایا آیانی دێما بازێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیے پێش داشتگاَت، بله اَنگت آییئے سرا ایمانِش نئیاورت.
گڑا ایسّا هما شهر و مردمانی مئیاریگ کنگا لگّت که وتی گێشترێن اَجَبێن کاری هما شهران کرتگاَتنت، چێا که آیان چه وتی بدێن کاران تئوبه نکرتگاَت.
اِبراهێما گوَشت: ’اگن آ موسّا و پئیگمبرانی هبران گۆشَ ندارنت، گڑا چه مُردگان اگن کَسے زندگ ببیت و آیانی کِرّا برئوت، آییئے هبران هم باوَرَ نکننت و نمَنّنت.‘“
آ وتی مهلوکئے نیاما آتک و مهلوکا آ نمَنِّت.
من زانت که تئو مُدام منی هبرا گۆشَ دارئے، بله من اے هبر هما مردمانی هاترا گوَشت که اِدا اۆشتاتگاَنت، تانکه باور بکننت که تئو منا رئوان داتگ.“
تانکه رُژن گۆن شما گۆن اِنت، رُژنئے سرا ایمان بیارێت که رُژنئے چُکّ ببێت.“ ایسّایا اے هبر کرتنت و چه آیانی کِرّا شت و چێر و اَندێم بوت.
اِشئیا نبیئے هبر همے پئیما راست و سَرجم بوت که آییا گوَشتگاَت: ”او هُداوند! مئے کُلئو کئیا باور کرتگ و هُداوندئے واک و کدرت په کئیا زاهر بوتگ؟“
اگن آیانی دێما من آ کار مکرتێننت که دگه کَسّا نکرتگاَنت، بێمئیار اَتنت. بله نون وَه آیان اے کار دیستگاَنت و اَنگت چه من هم نَپرتَ کننت و چه منی پتا هم.
اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی که ایسّایا جَلیلئے مێتگ کانایا پێش داشت، آییئے ائولی مۆجزه اَت. آییا گۆن همے مۆجزها وتی شان و شئوکت زاهر کرت و مُریدان آییئے سرا ایمان آورت.
مردمانی مزنێن رُمبے آییئے رَندا کپت، چێا که آیان اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی دیستگاَتنت که ایسّا نادْراهان دْراهَ کنت.