27 انّون منی دل پرێشان اِنت، من چے بگوَشان؟ بارێن بگوَشان: ’او منی پت! منا چه اے دمان و ساهتا برَکّێن‘؟ نه، هبر اِش اِنت که منی آیگئے مُراد و مکسد همے دمان و ساهت بوتگ.
اَرواهُن سَکّ بێکرار و جلاجۆش اِنت. او هُداوند! تان کدێن؟ تان کدێن؟
من جنجالان کپتگان و منی زِند په مَرکا سر بوتگ.
آ وهدا ایسّایا گوَشت: ”او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند! ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت.
او منی پت! تئو چه وتی رزا و واهگا اے ڈئولا کرت.
دومی برا په دْوا کنگا شت و دْوایی کرت: ”او منی پت! اگن اے پیاله بے نۆشگا چه من ٹَگلێنگَ نبیت، گڑا هرچے که تئیی رزا اِنت هما ڈئولا ببیت.“
گڑا مریدانی کِرّا پِر ترّت و گوَشتی: ”اَنگت هم وپتگ و آرام کنگا اێت؟ نون آ وهد و ساهت نزّیکّ اِنت که انسانئے چُکّ دْرۆهگ و گُنهکارانی دستا دئیگَ بیت.
آ، یکّ گران و جانسۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت.
من هر رۆچ مزنێن پرستشگاها گۆن شما هۆر و یکجاه بوتگان، اۆدا شما منا دست نجتگ. بله هئو! نون وهد شمئیگ اِنت و تهارۆکی هاکم اِنت.“
گڑا ڈۆکِش دور کرت. ایسّایا آسمانئے نێمگا چارت و گوَشتی: ”او پت! تئیی شُگرا گران که تئو منی هبر گۆش داشت.
ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”آ وهد آتکگ که انسانئے چُکّئے شان و شئوکت زاهر کنگ ببیت.
وهدے ایسّایا اے هبر کرت، چه دل و درونا سکّ پَدَرد بوت و په دلجمی گوَشتی: ”من شمارا راستێنَ گوَشان، چه شما یکّے منا دْرۆهیت.“
پیلاتوسا گوَشت: ”اَچه، تئو بادشاهے ائے؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو وت منا بادشاهے گوَشگا ائے. من پێدا بوتگ و دنیایا آتکگان که په راستیا گواهی بدئیان. هرکَسا که راستی دۆستَ بیت، منی هبران گۆشَ داریت.“
اے گپّ راست اِنت و سرجمیا مَنّگَ کَرزیت که ایسّا مَسیه په گنهکارانی رکّێنگا دنیایا آتک و اِشانی تها گَنترێن من آن.