19 گڑا پَریسیان گۆن یکدگرا گوَشت: ”بچارێت، ماشما هچّ کرت کنگا نهاێن، سجّهێن دنیا اِشیئے راها اِنت.“
زمینئے چارێن کُنڈ آییا یاتَ کننت و دێم په هُداوندا پِرَ ترّنت، سجّهێن کئومانی هاندان و کُٹُم آییئے بارگاها سرا جَهلَ کننت.
او سجّهێن کئومان! بِشکنێت. او جهانئے درُستیگێن جهمنندان! دلگۆش کنێت.
وهدے مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگران ایسّائے مۆجزه و اَجِکّایی دیستنت و اے هم دیستِش که پرستشگاها کَسانێن چُکّ په کوکّار ”هوشیانا، او داوود بادشاهئے چُکّ“ گوَشگا اَنت، باز نئوَشّ بوتنت و
آ مزنێن رُمب پمێشکا ایسّائے پێشوازیا آتک که اِشکتگاَتِش که ایسّایا اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش داشتگ.
هما مردم که ائییدا په پرستشا اورشَلیما آتکگاَتنت، آیانی تها لهتێن یونانی هم مان اَت.
که آ سجّهێن یکّ ببنت. او پت! هما ڈئولا که تئو منی دل و درونا ائے و من تئییگا، آ هم مئے دل و درونا ببنت، تانکه جهان باور بکنت که تئو منا رئوان داتگ.
گڑا یَهیائے مُرید یَهیائے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”او استاد! هما مرد که اُردُنئے کئورئے آ دستا گۆن تئو گۆن اَت و تئو آییئے بارئوا گواهی دات، بچار، آ پاکشۆدی دئیگا اِنت و سجّهێن مردم هماییئے کِرّا رئوگا اَنت.“
بله وهدے ندیستنتِش، یاسون و دگه لهتێن باوَرمندێن براتِش گپت و گِرّان کنان شهرئے مسترانی جِرگها پێش کرتنت. آ په کوکّار گوَشگا اَتنت: ”اے مردمان، دنیا په سر زرتگ و نون اِدا آتکگاَنت.
آ مئے گناهانی شۆدۆکێن کُربانیگ اِنت، تهنا مئێگ نه، سجّهێن جهانئے گناهانی کُربانیگ اِنت.