48 اگن اِشیا همے ڈئولا یله بدئیێن، سجّهێن مردم اِشیئے سرا ایمانَ کارنت و رومیَ کاینت و مئے مزنێن پرستشگاه و کئوما چه مئے دستا پچَ گِرَنت.“
بادشاه سکّ زهر گپت و په هۆنیگانی جنَگ و آیانی شهرئے سۆچگا سپاهیگی راه داتنت.
پمێشکا برئوێت چارراهانی سرا هرکَسا که گِندێت، آیان منی مهمانیا بیارێت.‘
وهدے شما آ ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناکا‘ گندێت، هما که دانیال نبیا آییئے بارئوا هبر کرتگ که آ پاکێن جاگها اۆشتاتگ،“ وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت،
سجّهێن مردمان گوَشت: ”اِشیئے هۆن مئیگ و مئے چُکّانی گردنا ببیت.“
او شَریَتئے کازیان! بَژن اِنت که شما زانتکاریئے هَزانگئے کلیت زرت و برت، نه وت تها آتکگێت و نه آ که راها اَنت، تها رئوگا اِشتگاَنت.“
راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا، هُدائے هبران درَ کنت که چُش مبیت آ باور بکننت و برَکّنت.
آ آتک که شاهد ببیت و په همے رُژنا گواهی بدنت، تانکه سجّهێن مردم چه آییئے گواهیا ایمان بیارنت.
”ما هُکم نکرتگاَت دگه برے په اے ناما مردمان درس و سَبکّ مدئیێت؟ بله شما اورشَلیمئے سَرجمێن شهر گۆن وتی تالیمان پُرّ کرتگ. لۆٹێت آ مردئے هۆنا مئے گردنا بلَڈّێت؟“