43 چه اے هبران و رَند، ایسّایا گۆن بُرزێن تئوارے گْوانک جت: ”ایلازَر! در آ.“
آیان سکّ تُرست و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“
من زانت که تئو مُدام منی هبرا گۆشَ دارئے، بله من اے هبر هما مردمانی هاترا گوَشت که اِدا اۆشتاتگاَنت، تانکه باور بکننت که تئو منا رئوان داتگ.“
هما مُردگ که دست و پادی کَپنا پَتاتگاَتنت و دێمی دَزمالێا پۆشتگاَت، ڈنّا در آتک. ایسّایا گوَشت: ”پَچی کنێت، بِلّێتی که رئوت.“
چه سَرگوَزئے ائییدا شَش رۆچ پێسر ایسّا بئیتاَنیایا شت که ایلازَرئے لۆگ همۆدا اَت، هما ایلازَر که ایسّایا چه مُردگان زِندگ کرتگاَت.
بازێن یَهودیے سهیگ بوت که ایسّا همِدا اِنت. مزنێن رُمبے آتک و مُچّ بوت. تهنا ایسّائے سئوَبا نئیاتکنت، ایلازَرئے چارگا هم آتکنت که ایسّایا زندگ کرتگاَت.
پِتْرُسا که چُش دیست، گۆن آیان گوَشتی: ”او اِسراییلیان! چه اے کارا، په چے اینکدر هئیران و هَبَکّه منتگێت؟ چێا چمّۆ په ما سکّ اَنت؟ گوَشئے زانا، ما گۆن وتی جندئے توان و پهرێزکاریا اے مرد دْراه و تئیار کرتگ.
گڑا پِتْرُسا گوَشت: ”منا زرّ و سُهر نێست بله هرچے که منا هست، ترا دئیان. ایسّا مَسیه ناسِریئے ناما، پاد آ، راه گِر.“
پِتْرُسا گۆن آییا گوَشت: ”او اینیاس! ایسّا مَسیه ترا دْراهَ کنت، پاد آ، وتی گندلان پێچ.“ هما دمانا اینیاس پاد آتک و اۆشتات.
پِتْرُسا آ سجّهێن چه بانا در کرتنت، کۆنڈان کپت و دْوایی کرت. رَندا دێمی جۆنئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”او تَبیتا! پاد آ.“ آییا وتی چمّ پَچ کرتنت، پِتْرُسئے نێمگا چارتی و نِشت.