40 ایسّایا پَسّئو دات: ”من ترا نگوَشت که اگن ترا ایمان ببیت، هُدائے شان و شئوکتا گندئے؟“
تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ، تئیی شان و کدرتُن دیستگ،
تئیی کار تئیی هزمتکارانی دێما پدّر باتنت و تئیی مزنی په آیانی اۆبادگان.
باندا سُهبا شما هُداوندئے شان و شئوکتا گندێت. چێا که شما هُداوندئے سرا نُرُنڈِتَگ و آییا اِشکتگاَنت. ما چے اێن که شما مئے سرا بنُرُنڈێت؟“
ایسّایا پَسّئو دات: ”شمئے کَمباوریئے سئوَبا. شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا هم ببیت، شما اے کۆها گوَشتَ کنێت که ’چه اِدا بکِنز و اۆدا برئو،‘ کۆهَ کِنزیت. هچّ چیزّ په شما نبوتنی نهاِنت.
ایسّایا گوَشت: ”اگن منی دستا بوتَ کنت؟ آ که باوَرَ کنت، په آییا هر چیزّ بوتَ کنت.“
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.
وهدے ایسّایا اے هبر اِشکت، گوَشتی: ”اے نادْراهی آییا نکُشیت، په هُدائے شان و شئوکتا نشانیے بیت، تانکه چه اِشیا هُدائے چُکّئے شان و شئوکت زاهر ببیت.“
اِشئیایا ایسّائے شان و شئوکت دیست، پمێشکا آییئے بارئوا اے هبری کرت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”نه اِشیئے جند گُنهکار اِنت، نه پت و مات. پمێشکا اے ڈئولا بوت که هُدائے کار چه اِشیا زاهر ببیت.
پمێشکا، ما چه پاکشۆدیئے راها مُرتگ و گۆن آییا کَبر کنگ بوتگێن، تان هما پئیما که مَسیه چه پِتئے شان و شئوکتا چه مُردگان زِندگ کنگ بوت، همے ڈئولا ما هم نۆکێن زِندئے تها گام بجنێن.