6 ایسّایا اے مِسال آورت، بله مردم سرپد نبوتنت که آ چے گوَشگا اِنت.
آ وهدا که مئے پت و پیرک مِسرا اَتنت، تئیی هئیران کنۆکێن کارانی نێمگا دلگۆشِش نکرت و تئیی سجّهێن مهربانیاِش شَمُشتنت، دریائے کِرّا سرکشیاِش کرت، سُهرزِرئے کِرّا.
اے ”هُدا“ هچَّ نزاننت و سرپدَ نبنت، تهاریا سرگردان اَنت و زمینئے سجّهێن بُنیاد لرزگا اَنت.
بازێنے وتا ساپ و بێپۆلِنگَ کنت و پَلگارگَ بیت، بله آ که بدکار اَنت وتی بدکاریا دێما برنت. هچّ بدکار سرپدَ نبیت بله دانا سرپدَ بنت.
ایسّایا په مردمان سجّهێن هبر، مِسال و دَروَرانی تها گوَشتنت، بے دَروَر و مِسالان هچّ هبریَ نکرت،
بارێن، شما اے سجّهێن هبران سرپد بوتێت؟“ آیان پَسّئو دات: ”جی هئو.“
بے دَروَر و مِسالان هچّ هبریَ نکرت، بله وهدے گۆن وتی مریدان تهنا بوت، گڑا سجّهێن مِسالی په آیان مانا کرتنت.
من په نمونه و مسال گۆن شما اے هبر کرتگاَنت، بله یکّ وهدے کئیت که دگه برے په نمونه و مسال هبرَ نکنان، گۆن شما تچکا تچک پتئے بارئوا هبرَ کنان.
مُریدان گۆن آییا گوَشت: ”نون تئو بے نمونه و مسال، تچکا تچک هبر کنگا ائے.
نون یَهودیان په جێڑه و دَپجاک وتمانوتا گوَشت: ”اے مرد چۆن وتی جسم و جانا دنت که ما بوَرێنی؟“
اے هبرانی اِشکنگا رند آییئے بازێن مُریدێا گوَشت: ”اے گرانێن هبرے، اِشیا کئے مَنِّتَ کنت؟“
اے هبر که آییا گوَشت: ’شما منی شۆهازا گردێت، بله منا در گێتکَ نکنێت‘ و ’آ جاها که منَ رئوان، شما آتکَ نکنێت،‘ آییئے اے هبرئے مکسد چے اِنت؟“
آیان نزانت که پتئے بارئوا هبر کنگا اِنت.
چێا منی هبران سَرپدَ نبێت؟ چێا که شمارا منی هبرانی گۆش دارگئے توان نێست.
اے بَتَل آیانی بارئوا چۆن وشَّ گوَشیت که: ”کُچِکّ په وتی شانتگێنان پِرَ ترّیت.“ و ”شُشتگێن هوکّ پدا پوجگلانی تها لێٹَ وارت.“
اے چیزّا هم زانێن که هُدائے چُکّ آتکگ و مارا اے پۆه و زانتی داتگ که آ ”راستێنا“ بزانێن. ما هما ”راستێنئے“ اَرواه و جَبینا اێن، آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے اَرواه و جَبینا. راستێن هُدا و نمیرانێن زِند، هما اِنت.