هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”اے کار که تئو گوَشت، منیَ کنان، چێا که منی چمّان تئیی کَدر و اِزّت سکّ باز اِنت و ترا تئیی جندئے نامئے سرا پَجّاهَ کاران.“
او منی وَپادارێن همراه! من چه تئو دَزبندیَ کنان که هما جنێنانی کُمکّا بکن که په وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگا منی همکۆپگیا گۆن کْلێمِنتوس و منی اے دگه همکاران جُهدِش کرتگ که نامِش ”زِندئے کتابا“ نبشته اِنت.
ما چه هُدایا اێن و کَسے که هُدایا زانت، آییئے دلگۆش مئے نێمگا اِنت، بله آ که چه هُدایا نهاِنت، آییئے دلگۆش مئے نێمگا نهاِنت. راستیئے روه و گُمراهیئے روها همے ڈئولا زانێن و پَجّاهَ کارێن.