همے وهدا که اَنگت آ هبرا اَت، دْرپشۆکێن جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و چه جمبرا تئوارے آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، چه اِشیا من باز وشّ و رَزا آن، اِشیئے هبران گۆش بدارێت.“
ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“
بله نون که هُدایا زانێت، یا راستترێن گپّ اِش اِنت که هُدا شمارا زانت، گڑا چۆن نزۆر و بێکارێن راه و رهبندانی نێمگا پِرَ ترّێت؟ یک رندے پدا همِشانی گُلام بئیَگَ لۆٹێت؟
اے هما اَنت که وتا گۆن جنێنان پلیتِش نکرتگ چێا که دست نجتگێن اَنت. هر جاگه که گوَرانڈَ رئوت، اے رَندگیریَ کننت. اے چه مردمانی نیاما مۆکگ بوتگاَنت، هُدا و گوَرانڈئے ائولی بَر و سَمر اَنت.