20 بازێنێا گوَشت: ”آییا جِنّے پِر، گنۆکے، چێا آییئے هبران گۆشَ دارێت؟“
شاگردا همینچُک بَسّ اِنت که وتی استادئے پئیما ببیت و گُلام وتی هُدابُندئے پئیما. وهدے لۆگئے هُدابُندِش بِلزَبول گوَشتگ، گڑا لۆگئے اے دگه مردمان اَلّم بدترێن نام پِرَ بندنت.
یَهیا آتکگ، نه نانَ وارت و نه شرابَ نۆشیت، گوَشنت: ’جِنّی پِر اِنت،‘
بله پَریسیان گوَشت: ”اے، گۆن جِنّانی سردارئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“
وهدے آییئے سیاد و وارس سَهیگ بوتنت، آییئے برگا آتکنت، چێا که لهتێنا گوَشتگاَت که آ سار نهاِنت.
مردمان گوَشت: ”ترا جِنّے پِر اِنت، کئے ترا کُشیت؟“
یَهودیان گۆن آییا گوَشت: ”نون ما پکّا زانێن که ترا جِنّے پِر. اِبراهێم و سجّهێن نبی مُرتنت، بله تئو گوَشئے: ’هرکَس که منی هبرا بزوریت، هچبرَ نمریت.‘
همِدا، پِستوسا په بُرزتئواری پولُسئے هبرئے تها دئور کرت و گوَشتی: ”او پولُس! تئو بێسار ائے، تئیی گێشێن زانت و زانگا ترا گنۆک کرتگ.“