48 نَتْناییلا جُست کرت: ”تئو منا چۆنَ زانئے؟“ ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”چه هما وهدا پێسر که پیلیپُسا ترا تئوار کرت، من ترا هما وهدا دیست که اِنجیرئے درچکئے چێرا اَتئے.“
پیلیپُس، بَرتولوما، توما و مالیاتگیرێن مَتّا، هَلْپیئے چُکّ آکوب، تَدّا،
بله هروهد دْوا کنئے، وتی لۆگا برئو، لۆگئے دپا ببند و چه وتی آسمانی پتا، که چه چمّان چێر و اَندێم اِنت، دْوا بلۆٹ، گڑا تئیی پت، که چێرێنانَ گِندیت، تئیی مُزّا دنت.
پیلیپُس هم، اَنْدْریاس و پِتْرُسئے ڈئولا، بئیتسئیدائے شهرئے مردمے اَت.
اے یونانی پیلیپُسئے کِرّا آتکنت. پیلیپُس جَلیلئے شهر بئیتسئیدائے مردمے اَت. گۆن آییا گوَشتِش: ”واجه! ما لۆٹێن ایسّایا بگندێن.“
پیلیپُسا گوَشت: ”او هُداوند! پتا مارا پێش بدار، په ما همے بَسّ اِنت.“
آییا انسانئے بارئوا هچکَسئے گواهیئے زلورت نهاَت، چێا که آ، انسانئے دلئے هر هالا سهیگ اَت.
وهدے ایسّایا چمّ چِست کرتنت و دیست که مردمانی مُچّیے دێم په آییا پێداک اِنت، گۆن پیلیپُسا گوَشتی: ”نان چه کجا بزورێن که اے مردم وراک بوَرنت؟“
پیلیپُسا گوَشت: ”دو سَد دینارئے نان هم بسَّ نبیت، تُرے هرکَس کَمُّک کَمُّک بوارت.“