Biblia Todo Logo
Онлайн Библия

- Реклами -




یوهَنّا 1:29 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

29 دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت.

Вижте главата копие




یوهَنّا 1:29
65 Кръстосани препратки  

اے هارونئے پێشانیگا بیت و اِسراییلی که وَپکێن شُگرانهَ دئینت، شُگرانه هرچے که ببنت، اگن اے کارئے تها رَدیے بوت، زِمّه هارونئے سرا بیت. اے پَٹّی هر وهدا هارونئے پێشانیگا بیت که هُداوند شُگرانهان کبول بکنت.


آ، مردێن‌چُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما ایسّا بکن، چێا که آ وتی کئوما چه آیانی گناهانَ رَکّێنیت.“


همے ڈئولا، انسانئے چُکّ نئیاتکگ که مردم آییئے هِزمتا بکننت، آتکگ که مردمانی هِزمتا بکنت و گۆن وتی ساهئے دئیگا، بازێنێا برَکّێنیت.“


اے دگه رۆچا، یَهیا پدا گۆن وتی دو مُریدا اۆشتاتگ‌اَت.


وهدے یَهیایا ایسّا دیست که چه اۆدا گوَزگا اِنت، گوَشتی: ”اِش اِنت هُدائے گوَرانڈ.“


اے دگه رۆچا، وهدے ایسّایا اراده کرت که جَلیلئے دَمگا رئوان، پیلیپُسی در گێتک و گوَشتی: ”بیا، منی رَندگیریا بکن.“


سئیمی رۆچا، جَلیلا، کانا نامێن مێتگێا، سور و آرۆسے هست‌اَت و ایسّائے مات همۆدا اَت.


چێا که هُدایا جهانئے مردم همینچُک دۆست داشتنت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی نَدر کرت تانکه هرکَس که هُدائے چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، گار و زیان مبیت و تان اَبد زندگ بمانیت.


گۆن آ جنێنا گوَشتِش: ”نون ما اێوکا تئیی هبرانی سئوَبا باوَر کنگا نه‌اێن، ما وت هم اے مردئے هبر اِشکتگ‌اَنت و دلجم اێن که اے په راستی جهانئے رَکّێنۆک اِنت.“


من هما زِند بَکشۆکێن نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ. هرکَس که اے نانا بوارت، تان اَبد زندگَ مانیت. اے نانا که منَ دئیان، منی جندئے جسم و جان اِنت که په جهانئے مردمانی زِندا نَدریَ کنان.“


موسّائے شَریَتا شمارا چه گناهان رَکّێنت نکرت. بله نون هرکَس که ایسّا مَسیهئے سرا باوَرَ کنت آییئے سجّهێن گناه پهِلّ کنگَ بنت.


آ مرد، اِشئیا نبیئے پاکێن کتابئے هما بهرا وانگا اَت که اے ڈئولا گوَشیت: ”پَسێئے ڈئولا که آییا په کۆشا برنت، آاِش په کُشگا برت، اَنچُش که گوَرانڈ، پَژم چِنۆکئے دێما بێتئوارَ بیت، همے ڈئولا چه آییئے دپا هم تئوارے در نئیاتک.


ایسّا مَسیها وتا په مئے گناهانی دور کنگا نَدر کرت که مئے هُداێن پتئے واهگئے برکتا مارا چه انّوگێن هرابێن زمانگا برکّێنیت.


هما نالت که مئے سرا اَت، مَسیها وتی سرا زرت و اے ڈئولا مارا چه شَریَتئے نالتا مۆکتی، چێا که نبشته اِنت: ”هرکَس که دارئے سرا دْرَنجگ بوت، نالتیے.“


آییا په سجّهێن مردمانی مۆکگا وتا نَدر کرت. اے گپّئے شاهدی وتی وهدا دئیگ بوت.


ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت.


گۆن هما بےائیب و بێکِچهێن گوَرانڈ، بزان مَسیهئے بێبهاێن هۆنا بها زورگ بوتگێت.


آییا وت مئے گناهانی بار سَلیبئے سرا وتی بڈّا لَڈّت، تانکه گناه چه مئے دلا بمریت و په نێکی و پاکی زِند بگوازێنێن، که شما چه هماییئے ٹَپّ و ٹۆران دْراه بوتگێت.


مَسیها هم یکّ برے په مئے گناهان سکّی سگّت، بزان آ ”نێک و پاکا“ په گُنهکاران وتی جان نَدر کرت تان مارا په هُدایا سر بکنت. مَسیه جسمی کُشگ بوت بله روها زندگ کرت.


آ مئے گناهانی شۆدۆکێن کُربانیگ اِنت، تهنا مئێگ نه، سجّهێن جهانئے گناهانی کُربانیگ اِنت.


شما زانێت، آ پَدَّر بوت تان گناهان گار و بێگواه بکنت، آییا هچّ گناه نێست.


ما گۆن هُدایا مِهر نکرتگ، مِهر همش اِنت که آییا کرتگ و وتی چُکّی دێم داتگ تان په مئے گناهانی شۆدگا کُربانیگ کنگ ببیت.


مئے برات، گوَرانڈئے هۆن و وتی شاهدیئے لبزئے سئوَبا، بُهتام جنۆکئے سرا بالادست بوتگ‌اَنت. مرکئے دێما آیان وتی ساهئے هچّ پرواه نکرتگ.


زمینئے سرا نِشتگێن سجّهێن مردم رسترا پرستشَ کننت، آ سجّهێن که آیانی نام دنیائے اَڈّ بئیگا پێسر ”زِندئے کتابئے“ تها، گوَرانڈئے کتابا نبشته کنگ نبوتگ‌اَتنت، هما گوَرانڈ که هلار کنگ بوتگ‌اَت.


رندا من چارت تَه هما گوَرانڈ سَهیونئے کۆهئے سرا اۆشتاتگ و یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردمی گۆن که آییئے و آییئے پتئے نامِش پێشانیگئے سرا نبشته اِنت.


آ، هُدائے هِژمئے هما پهکێن شرابا وارت که هُدائے گَزبئے پیالها رێچگ بوتگ و گۆن آس و گۆکُرتا پاکێن پرێشتگانی دێما و گوَرانڈئے دێما هم اَزاب دئیگَ بیت.


اے هما اَنت که وتا گۆن جنێنان پلیتِش نکرتگ چێا که دست نجتگێن اَنت. هر جاگه که گوَرانڈَ رئوت، اے رَندگیریَ کننت. اے چه مردمانی نیاما مۆکگ بوتگ‌اَنت، هُدا و گوَرانڈئے ائولی بَر و سَمر اَنت.


آیان هُدائے هِزمتکار موسّائے سئوت دپا اَت و گوَرانڈئے سئوت هم. گوَشگا اَتنت: ”تئیی کار مزن و هئیران کنۆک اَنت، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی راه په اَدل و راستی اَنت، او کئومانی بادشاه!


اے گۆن گوَرانڈا جنْگَ کننت بله گوَرانڈ اِشان پرۆشَ دنت، چێا که آ، هُداوندانی هُداوند و بادشاهانی بادشاه اِنت و هما که گۆن آییا گۆنَ بنت، آییئے تئوار جتگێن، در چِتگێن و وپادارێن همراه اَنت.“


گَل ببێن و شادهی بکنێن و هماییا شان و شئوکت بدئیێن، چێا که گوَرانڈئے سورئے وهد آتکگ و آییئے بانۆرا وتا تئیار کرتگ.


پدا پرێشتگا منا گوَشت: ”نبشته کن: بَهتاور اَنت هما که گوَرانڈئے سورئے شاما لۆٹگ بوتگ‌اَنت.“ پدا گوَشتی: ”اے هُدائے راستێن هبر اَنت.“


شهرئے دیوالا دوازده بُنرِد هست‌اَت و آیانی سرا گوَرانڈئے دوازدهێن کاسِدانی نام اَتنت، هر یکّێئے سرا یکّ نامے.


هچّ پئیمێن پلیتێن چیزّ یا هما که بَژّناکێن کارَ کننت و درۆگَ بندنت، اۆدا پُترتَ نکننت، بَسّ هما شتَ کننت که آیانی نام ”زِندئے کتابا“ نبیسگ بوتگ‌اَنت، هما گوَرانڈئے کتابا.


چه هما هپتێن پرێشتگان که چه گُڈّی هپتێن اَزابان پُرّێن هپت دَرپِش گۆن اَت، یکّے آتک و منا گوَشتی: ”اِدا بیا، من ترا بانۆرا پێشَ داران، گوَرانڈئے لۆگبانکا.“


پدا من تَهتئے سرا، نیاما، چارێن سَهدار و کماشانی نیاما، گوَرانڈے دیست که اۆشتاتگ‌اَت و گوَشئیگا هِلار کنگ بوتگ‌اَت. گوَرانڈا هپت کانٹ و هپت چمّ پِر اَت. اے هُدائے هپتێن روه اَنت که سجّهێن زمینئے سرا دێم دئیگ بوتگ‌اَنت.


وهدے توماری زرت چارێن سَهدار و بیست و چارێن کماش گوَرانڈئے دێما کپتنت، هر یکّێا چَنگے دستا اَت و تلاهێن دَرپِش گۆن اَت که سۆچُکیا پُرّ اَتنت. اے هُدائے پَلگارتگێن مردمانی دْوا اَتنت.


من دیست که گوَرانڈا چه هپتێن مُهران ائولی پَچ کرت و من اِشکت چه چارێن سَهداران یکّے گْرندئے تئوارئے پئیما گوَشگا اَت: ”بیا.“


آیان گۆن کۆه و تَلاران گوَشت: ”مئے سرا بکپێت و مارا چه تَهتئے سرا نِشتگێنئے چِهرگا و چه گوَرانڈئے گَزبا چێر بدئیێت.


من پَسّئو دات: ”واجه! تئو وتَ زانئے.“ نون آییا گۆن من گوَشت: ”اے هما اَنت که چه مزنێن اَزابا در آتکگ‌اَنت و وتی پۆشاکِش گۆن گوَرانڈئے هۆنا شُشتگ و اسپێت کرتگ‌اَنت.


چێا که تَهتئے نیاما اۆشتاتگێن گوَرانڈ، اِشانی شپانکَ بیت و اِشان زِنداپئے چَمّگانی راها پێشَ داریت و هُدا چه اِشانی چمّان هر اَرسا پَهکَ کنت.“


Последвай ни:

Реклами


Реклами