Biblia Todo Logo
Онлайн Библия

- Реклами -




یوهَنّا 1:14 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

14 گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.

Вижте главата копие




یوهَنّا 1:14
60 Кръстосани препратки  

نون هُداوندئے هُکما درشانَ کنان که منا گوَشتی: ”تئو منی بچّ ائے، مرۆچی من ترا پێدا کرتگ.


تئو آدمیانی نیاما زێباترێن ائے و چه تئیی لُنٹان لال و گئوهرَ گواریت، پمێشکا هُدایا ترا اَبدمانێن برکتے داتگ.


بێشَکّ، آ مردمانی رَکّێنگ نزّیک اِنت که چه هُدایا تُرسَنت، تان مئے سرڈگار چه آییئے شان و شئوکتا سررێچ ببیت.


ایسُّپِ آکوب که مَریمئے مرد اَت. چه مَریما ایسّا پێدا بوت که مَسیه زانگَ بیت.


آ اِش اِنت که داوودئے شهر بئیت‌لَهِما مرۆچی په شما رَکّێنۆکے پێدا بوتگ که آ، هُداوندێن مَسیه اِنت.


مردێن‌چُکّێئے سرا چِلّگ بوت که آییئے ائولی چُکّ اَت. مَریما وتی نُنُّک گُدێا پێتک و کاهدانێئے تها واپێنت، چێا که په آیان مهمانجاها جاگه نێست‌اَت.


پِتْرُس و آییئے همراه آکوب و یوهَنّا سکّ وابێنگ اَتنت، بله وهدے شَرّ آگه بوتنت، گڑا دیستِش که ایسّا په شان و شئوکتے گۆن موسّا و اِلیاسا یکجاه اۆشتاتگ.


چه اَزلا، گال هست‌اَت. گال گۆن هُدایا گۆن اَت و گال، هُدائے جند اَت.


ایسّایا پَسّئو دات: ”من ترا نگوَشت که اگن ترا ایمان ببیت، هُدائے شان و شئوکتا گندئے؟“


ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.


ایسّایا گوَشت: ”او پیلیپُس! اینچُک وهد اِنت که من گۆن شما گۆن آن و تئو اَنگت منا نزانئے؟ هرکَسا که منا دیستگ، منی پتی هم دیستگ. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که پتا مارا پێش بدار؟


هما شان و شئوکت که تئو منا داتگ، من آیانا داتگ تانکه آ یکّ ببنت، هما ڈئولا که من و تئو یکّ اێن،


او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگ‌اَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.


پیلاتوسا گوَشت: ”اَچه، تئو بادشاهے ائے؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو وت منا بادشاهے گوَشگا ائے. من پێدا بوتگ و دنیایا آتکگان که په راستیا گواهی بدئیان. هرکَسا که راستی دۆستَ بیت، منی هبران گۆشَ داریت.“


اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی که ایسّایا جَلیلئے مێتگ کانایا پێش داشت، آییئے ائولی مۆجزه اَت. آییا گۆن همے مۆجزها وتی شان و شئوکت زاهر کرت و مُریدان آییئے سرا ایمان آورت.


چێا که هُدایا جهانئے مردم همینچُک دۆست داشتنت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی نَدر کرت تانکه هرکَس که هُدائے چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، گار و زیان مبیت و تان اَبد زندگ بمانیت.


هرکَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، مئیاریگَ نبیت، بله هرکَس که ایمانَ نئیاریت، چه پێسرا مئیاریگ اِنت، چێا که هُدائے یکدانگێن چُکّئے نامئے سرا ایمانی نئیاورتگ.


من هما زِند بَکشۆکێن نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ. هرکَس که اے نانا بوارت، تان اَبد زندگَ مانیت. اے نانا که منَ دئیان، منی جندئے جسم و جان اِنت که په جهانئے مردمانی زِندا نَدریَ کنان.“


هما وهدی راستیا زانێت و راستی شمارا آزاتَ کنت.“


گۆن ایسّائے زِندگ کنگا، په ما که آیانی چُکّ و اۆبادگ اێن، سَرجم و پوره‌ای کرت، اَنچُش که زَبورئے دومی بهرا نبیسگ بوتگ: ’تئو منی بَچّ ائے، مرۆچی من ترا پێدا کرتگ.‘


هما کار که شَریَتا کرت نکرتگ‌اَت، پرچا که گُنهکارێن سَرِشتئے سئوَبا نِزۆر بوتگ‌اَت، آ کار هُدایا وت کرت. اے کاری چُش کرت که وتی جندئے چُکّی گُنهکارێن اِنسانێئے دْرۆشما رئوان دات تان په مئے گناهان کُربانیگ ببیت. اے پئیما چه یکّ جِسم و جانێئے راها گناهی مئیاربار کرت،


بُنپیرُک همایانیگ اَنت و مَسیه هم که سجّهێنانی هُدا اِنت، جِسمی هسابا چه همایانی نَسل و پَدرێچا اِنت. آییا مُدام ستا و سنا بات. اَنچُش بات. آمین.


بله وهد که آتک، هُدایا وتی چُکّ دێم دات. چُکّ اِنسانے بوت و چه پێدائِشا شَریَتئے رهبندانی چێرا اَت،


بێشَکّ هُدادۆستیا مزنێن رازے مان: آ، اِنسانێئے شکل و درۆشما زاهر بوت، پاکێن روها آییئے راستی سابِت کرت، پرێشتگان آ دیست، کئومانی نیاما آییئے جار جنَگ بوت، دنیائے تها آییئے سرا ایمانِش آورت، آ، پُرشئوکتێن اَرشا برگ بوت.


ما دیستگ و گواهیَ دئیێن که پتا وتی چُکّ رئوان داتگ تان جهانئے رَکّێنۆک ببیت.


هُدائے مِهر اے ڈئولا مئے نیاما پَدّر بوت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی اے جهانا رئوان دات تانکه چه آییئے نێمگا زِندمانئے واهُند ببێن.


چێا که بازێن رَد دئیۆکے دنیایا پُترتگ و تالان اِنت و اے هبرا نمَنّنت که ایسّا مَسیه انسانی جسم و جانێا اێر آتکگ. اے پئیمێن مردم رَد دئیۆک و مَسیهئے دژمن اَنت.


آییا هۆنا مێنتگێن کباهے گوَرا اَت و نامی ”هُدائے گال“ اَت.


و من بُرزێن تئوارے اِشکت که چه تَهتا پێداک اَت، گوَشگا اَت: ”بچار! هُدائے منندجاه مردمانی کرّا اِنت، نون آ وت آیانی کرّا نندۆکَ بیت. آ، هُدائے مردمَ بنت و هُدا وت گۆن آیان یکجاهَ بیت.


Последвай ни:

Реклами


Реклами