9 او براتان! یکدومیئے زنگا مجنێت تانکه دادرسیا مئیاریگ کنگ مبێت. چێا که دادرس، دروازگئے دپا اۆشتاتگ.
اگن تئو شَرّێن کار بکنئے، تئیی هئیالا کبول کنگَ نبئے؟ بله اگن تئو شَرّێن کارَ نکنئے، گناه تئیی دروازگئے پُشتا اۆشتاتگ و تئیی رندا کپتگ. تئو باید اِنت گناهئے سرا بالادَست ببئے.“
وراکئے شۆهازا سَر سَر جنانَ بنت و اگن سێر مبنت وابَ نکپنت.
همے ڈئولا، وهدے اے سجّهێن چیزّانَ گِندێت، وتَ زانێت که منی آیگئے وهد نزّیکّ اِنت و دَروازگئے دپا رَستگان.
همے ڈئولا، وهدے اے چیزّانَ گندێت، وتَ زانێت که منی آیگئے وهد نزّیکّ اِنت و دروازگئے دپا رَستگان.
پمێشکا، هیرودیایا گۆن یَهیایا باز هَسَدّ و کێنگ هستاَت و لۆٹتی آییا بکۆشارێنیت، بله اے کار چه آییئے دَزرسا دور اَت،
چێا که سجّهێن شَریَتئے مَجگ همے یکّێن هُکم اِنت: ”وتی همساهگا وتی جندئے پئیما دۆست بدار.“
ما باید اِنت وَتگَلا و وَتپَسند مبێن، یکدومیا سۆکلۆ مدارێن و گۆن یکدومیا هسدّ مدارێن.
او براتان! یکدومیا اێر مجنێت و بدگۆیی مکنێت. هرکَس که وتی براتا بد بگوَشیت و آییا مئیاربار بکنت، راست اِش اِنت که آییا شَریَت بد گوَشتگ و مئیاریگ کرتگ. اگن تئو شَریَتئے دادرسیا کنئے، گڑا شَریَتئے سرا کار کنگا نهائے، شَریَتئے هِلاپا شئور بُرّگا ائے.
بله دادرس و شَریَتئے جۆڑێنۆک یکّے. آ هما اِنت که رَکّێنگ و تباه کنگئے واک و توانی هست. گڑا تئو کئے ائے که وتی همساهگئے دادرسیا کنئے؟
براتان! سکّیانی وهدا، سَبر و اۆپارا چه هما نَبیان سَبکّ بگرێت که هُداوندئے ناما هبرِش کرتگ.
او براتان! تان هُداوندئے آیگا، سَبر و اۆپار کنێت. بچارێت که دِهکان چِه پئیما ودارَ کنت تان زمین وتی پُراَرزشێن بَرا برۆدێنیت، آ په اێرَهتی و بهاری هئوران چۆن وداریگ اِنت.
بله اے مردمان هماییئے دێما جواب دئیگی اِنت که په سجّهێن زندگێن و مُرتگێنانی دادرسیا تئیار اِنت.
بے نُرنڈگا وتی لۆگئے دپا په یکدومیا پَچ بکنێت.
بچار، من دروازگئے دپا اۆشتاتگان و ٹُکّگا آن. اگن کَسے منی تئوارا اِشکنت و دروازگا پچَ کنت، من تها کایان. من گۆن آییا و آ گۆن من وراکَ وارت.