8 شما هم سَبر کنێت و دلا ڈَڈّ کنێت پرچا که هُداوندئے آیگ نزّیکّ اِنت.
او هُداوند! وداریگ آن که تئو برَکّێنئے.
من په هُداوندا ودارَ کنان، منی سجّهێن دل و جان ودارَ کنت و منی اُمێت گۆن هُدائے هبرا اِنت.
هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.
هُداوندئے بارگاها آرام بئے و گۆن اۆپارے آییئے ودارا. آیانی سئوَبا جۆش مجن که وتی راها کامران اَنت و آیانی سئوَبا هم که پلیتێن پندلان کارَ بندنت.
اگن په دِلێری سکّیان بسگّێت، وتی ساها رَکّێنێت.
ایسّایا گوَشت: ”اگن منی رَزا همے ببیت که اے تان منی آیگئے وهدا زندگ بمانیت، تئیی چِه کارے هرابَ بیت؟ تئو منی رَندگیریا بکن.“
اگن هما چیزّئے اُمێتوار ببێن که اَنگت مارا نێست، گڑا په سَبر آییئے وَدارا بێن.
بله پاکێن روهئے بَر و سَمر اِش اَنت: مِهر، شادِه، اێمنی، سَبر و اۆپار، مِهربانی، شَرّی، وَپاداری،
بِلّ سجّهێن مردم شمئے نرمدِلیا بگندنت. هُداوندئے آیگئے وهد نزّیکّ اِنت.
آییئے چُکّئے ودارا ببێت، هما که چه آسمانا کئیت، هما که هدایا چه مُردگان زندگ کرت بزان ایسّا که مارا چه آیۆکێن گزَبا رَکّێنیت.
چێا که مئے اُمێت و مئے شادمانی شما اێت. شما مئے هما تاج اێت که ما آییئے سرا پهرَ بندێن، وتی هُداوندێن ایسّائے بارگاها، هما وهدا که هُداوندَ کئیت.
هُداوند شمئے دلا مُهر و مُهکم کنات که وهدے مئے هُداوندێن ایسّا گۆن وتی سجّهێن پَلگارتگێنانَ کئیت، شما مئے هُداێن پتئے بارگاها بےائیب و پاک و پَلگار ببێت.
هُداوند شمئے دلا هُدائے مِهر و مَسیهئے سَگّ و برداشتئے نێمگا بترّێنات.
شمئے زرّ و سیمّ زنگ گپتگاَنت و زنگِش شمئے هلاپا گواهیَ دئینت و آسئے ڈئولا شمئے جسم و جانئے گۆشتا ورنت، پرچا که اے گُڈّی رۆچان، زرّ و مالۆ اَمبار کرتگ.
او براتان! یکدومیئے زنگا مجنێت تانکه دادرسیا مئیاریگ کنگ مبێت. چێا که دادرس، دروازگئے دپا اۆشتاتگ.
دنیا زوتّ هلاس بئیگی اِنت، پمێشکا گۆن شِهم و رَهداریا وتا گران و سنگین بدارێت تان دْوا کرت بکنێت.
هما که اے چیزّانی شاهدیا دنت، گوَشیت: ”هئو، من زوتّ پێداک آن.“ اَنچُش بات. آمین. بیا، او هُداوندێن ایسّا!