1 نون شما، او زرّ و مالئے واجهان، بگرێوێت و زاری کنێت، چێا که تهارێن رۆچ دێم په شما پێداک اَنت.
هُداوندا! منا چه اے پئیمێن مردمانی دستا آزات کن، چه اے دنیائے مردمان که نسیبِش تهنا همے دنیا اِنت و بسّ، که لاپانِش چه وتی هزانگا سێرَ کنئے، چُکِّش بازَ بنت و آیانی پَشت کپتگێن چیزّ په چُکّانِشَ رسیت.
رۆچ گۆن وتی سۆچۆکێن بْرانزا سرَ کَشّیت و کاهان هُشکَ کنت، آیانی پُلَّ رِچنت و زێباییاِش گارَ بیت. هستۆمند همے پئیما اِنت، وتی کَسب و کارانی چِن و لانچا گیمُّریت و بێگواهَ بیت.
بله شما نێزگارانی بےاِزّتی کرتگ. اے هستۆمند نهاَنت که شمئے سرا سِتمَ کننت و شمارا گِّرێننت و هَکدیوانانَ برنت؟
بله شما که گوَشێت: ”مرۆچی و باندا اے شهر و آ شهرا رئوێن و سالے همانگُرَ گوازێنێن، سئوداگریَ کنێن و مزنێن سوتَّ کَٹّێن،“ شَرّ گۆش دارێت.
زاری بکنێت، مۆتک بیارێت و بگرێوێت. وتی کَندگان مۆتکئے تها بدل کنێت و شادهیان اندۆهانی تها.