17 گڑا، اگن کَسے بزانت کجام کار شَرّ اِنت و آ کارا مکنت، گُنهکارَ بیت.
نون که شما اے هبرا زانێت، بَهتاور اێت اگن اَنچُش بکنێت.
اگن من مئیاتکێنان و گۆن آیان هبرُن مکرتێن، آ بێمئیار اَتنت. بله نون آیان په وتی گناهان هچّ اُزر و نیمّۆنے نێست.
ایسّایا گوَشت: ”اگن کۆر بوتێنێت شمارا گناه و مئیارے پِر نێستاَت، بله پمێشکا شمئے مئیارباریَ مانیت که گوَشێت: ’ما بینا اێن.‘“
هرچُنت آ چه هُدائے هُکما سهیگ اَنت که چُشێن کارانی کنۆک مَرکئے لاهک اَنت، بله اَنگت نه تهنا وت آ کارانَ کننت، دگرانی هم چُشێن کارانی پُشتَ بنت.
گڑا آ چیزّ که نێک اِنت، منی مَرکئے سئوَب بوت؟ هچبر! چه آ شَریَتا که وت نێک اِنت، گناها منا دێم په مَرکا برت تان گناه، گناه زانگ و پجّارگ ببیت و چه شَریَتئے هُکما آییئے شِرّی و گَندگی بێهِساب ببیت.
اے مردمان، اگن چه پاکی و پهرێزکاریئے راها هچّ مزانتێن، په آیان گهتر اَت چه اِشیا که زانگا و رند، چه اے پاکێن هُکما ببجّنت که آیانی سپرده کنگ بوتگ.