5 همے ڈئولا، زبان و لِلّک هم انسانئے جسمئے یکّ هُردُکێن بهرے بله مزنێن گُرّگَ جنت. اَنچُش که آسئے هُردێن تریشکُکے، مزنێن جنگلے سۆچیت،
چیا که بدکارا وتی دلئے واهگانی سرا پَهر اِنت، لالچ کنۆکان برکتَ دنت و هُداوندا بد و ردَ گوَشیت.
آ وتی سِنگێن دلان مُهرَ کننت و آیانی زبان پُرکِبر و گُروناکێن هبرَ کنت.
گوَشتُن که ”پهرێزَ کنان تان گۆن وتی زبانا گناه مکنان. تان وهدے بدکارے منی کِرّا اِنت وتی دپا لگامَ کنان.“
دُژمنا گوَشت: ’من اِشانی رندا کپان و رسێنانِش، مالانی آوارا بهرَ کنان و وتی اَرواها سێراپَ کنان. زهما کَشّان و منی دستِش تباهَ کنت.‘
بله پِرئونا گوَشت: ”یَهوِه کئے اِنت که من آییئے گپّا گۆش بداران و بنی اِسراییلا رئوگا بِلّان؟ من یَهوِها نزانان و بنی اِسراییلا رئوگا نئیلان.“
اے رندا، اگن شما کَرنا، نَل، چَنگ، سرۆز، تَمبورگ، ڈُهل و اے دگه سجّهێن ساز و زێملانی تئوار اِشکت و منی اَڈّ کرتگێن بُتئے دێما کپگ و سُجده کنگا تئیار اێت وَه شرّ، بله اگن شما سُجده نکرت گُڑا هما دَمانا رۆکێن کورَهئے تها دئور دئیگَ بێت. آ وهدا بارێن کجام هُدا شمارا چه منی دستا رَکّێنیت؟“
بادشاها گوَشت: ”اے هما مزنێن بابِل نهاِنت که من گۆن وتی زبردستێن زۆرا اَڈّ کرت که منی پُرمڑاهێن شان و شئوکتا زاهر بکنت و منی شاهی کَلات ببیت؟“
ٹوهێن بۆجیگان بچارێت. هرچُنت که باز مزن اَنت و په آیانی دێما برگا تْرندێن گوات پکار اِنت، بله ناهُدا بۆجیگا گۆن هُردێن سُکّانے هر جاه که بلۆٹیت بارت.
اے، بَٹاکَ جننت و هبرِش پوچ و هالیگ اَنت. هما مردمان گۆن جسمی بدێن واهگان پرێبَ دئینت و وتی داما پِرّێننت که نۆکی چه رَدکارانی دستا رَکّتگاَنت.
اے مردم، گلّهگزار، ایرازگِر و وتی بدکاری و سِلّێن واهگانی بُڈّتگێن اَنت، په وت پهرَ بندنت و په وتی نپ و سوتّان گۆن چاپلوسی و چَرپزبانی مردمان ستا کننت.