18 نون بوتَ کنت کَسے بگوَشیت: ”تئیی کِرّا باور هست و منی کِرّا کار و کِرد. تئو وتی باوَرا بے کار و کِردا منا پێش بدار و من چه وتی کار و کِردا، ترا وتی باوَرا پێشَ داران.“
بله آ که وراکێئے سرا شَکّ اِنت، اگن آییا بوارت مئیاریگ اِنت، چێا که گۆن باور و ایمانا نئوارتگی. هرچے که چه باور و ایمانا مبیت، گناه اِنت.
چێا که مئے باور اِش اِنت که اِنسان چه باورمندیا پاک و پَلگار زانگَ بیت، چه شَریَتئے کارانی کنگا نه.
همے پئیما داوود هم هما مردمئے بَهتاوریئے هبرا کنت که هُدا چه آییئے کار و کِردا ڈنّ آییا پاک و پَلگار هسابَ کنت و گوَشیت:
نون په هما مردمان هچّ مئیارباریے نێست که ایسّا مَسیهئیگ اَنت.
چه من جُستَ کنئے: ”گڑا هُدا چێا اَنگت مارا اێرَ جنت؟ آییئے اِرادهئے دێما کئے اۆشتاتَ کنت؟“
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
اے هُکمئے مکسد مِهر اِنت که چه سپاێن دل و پاکێن زمیر و دلسِتکێن ایمانێا پێدا بیت.
تئو هر شرّێن کارا په آیان مسالے ببئے. تالیم دئیَگا تچک و راست و گْران و سنگین ببئے و
او براتان! بے کار و کِردا، تهنا گۆن باوَرمندیئے گپّ و هبرا، کَسێا چے سوتّ و پائدگے رسیت؟ اے پئیمێن باوَرمندی، چۆن آییا رَکّێنتَ کنت؟
شمئے نیاما دانا و اَگلمند کئے اِنت؟ بِلّێت اِشیا چه وتی شَرکِردیا پێش بداریت، گۆن هما بێکِبری و مهربانیا که چه هِکمتا کئیت.