17 بے کار و کِردا، باوَرمندی مُرتگ.
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
ما وتی هُداێن پتئے دێما مُدام شمئے باوَرمندی کاران و پُرمِهرێن زهمتان و سَگّ و برداشتا یاتَ کنێن که آیانی سرچمّگ هما اُمێت اِنت که شمارا مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرا هست‌اِنت.
اے هُکمئے مکسد مِهر اِنت که چه سپاێن دل و پاکێن زمیر و دل‌سِتکێن ایمانێا پێدا بیت.
او براتان! بے کار و کِردا، تهنا گۆن باوَرمندیئے گپّ و هبرا، کَسێا چے سوتّ و پائدگے رسیت؟ اے پئیمێن باوَرمندی، چۆن آییا رَکّێنتَ کنت؟
هئو! بزان، هما دابا که بے روها، جسم و جان مُرتگ، بے کار و کِردا باور هم مُرتگ.
