13 چێا که آ مردم که مِهر و رهمَ نکننت، آیانی دادرسی په بێرَهمیَ بیت. بله مِهر و رهم، دادرسیئے سرا بالادست و سۆبێنَ بیت.
گۆن یکدگرا گوَشتِش: ”اَسلا مارا براتئے هَکّان گِپتگ. ما دیست که آ چینچُک پرێشان اَت، په وتی جانئے رَکّێنگا مئے کرّا دَزبندی و پریاتی کرت، بله ما آییئے هبر گۆش نداشتنت، پمێشکا اے مُسیبت مئے سرا کپتگ.“
تئو گۆن وپاداران وپادار ائے و گۆن تچکێنان تچک.
مِهر و وپاداری یکدگرا دُچارَ کپنت، اَدل و اێمنی یکدومیا چُکّنت.
بَهتاور اَنت هما که په دگران رهمَ کننت، چێا که آیانی سرا هم رهم کنگَ بیت.
بله اگن شما مردمانی گناه و مئیاران مبکشێت، گڑا شمئے آسمانی پت هم شمئے گناه و مئیارانَ نبکشیت.
بله اِبراهێما پَسّئو دات: ’او منی بَچّ! هئیالا بکپ که تئو وتی زِندا شَرّێن چیزّانی واجه بوتگئے و ایلازَرا وتی رۆچ په بَزّگی گوازێنتگاَنت. بله آ نون اِدا آسودگ اِنت و تئو اَزابان تَلوَسگا ائے.
دگران اێر مجنێت و ایراز مگرێت، تانکه شما اێر جنَگ مبێت. کَسێا مئیاریگ مکنێت، تانکه مئیاریگ کنگ مبێت، دگران پهِلّ کنێت و ببَکشێت تانکه پهِلّ کنگ و بَکشگ ببێت.
بله آ هِکمت که چه بُرزا کئیت، ائولا که پاک و پَلگار اِنت، رندا سُهل آرۆک و نرم، مَنّۆک و چه نێکی و رهمتئے بَر و سَمرا پُرّ اِنت، چه پرک و پێر و دورویی و دوپۆستیا هم دور اِنت.
بچارێت، انّون هما کارنده و دِهکانانی مُزّ شمئے هلاپا کوکّارَ کنت، که آیان شمئے ڈگارانی کِشار رۆن و مۆش کرتگاَنت و شما گۆن مَندر و رپک آیانی مُزّ نداتگ. آ رُنۆکانی اے پریات، زۆرمندێن هُداوندئے گۆشا رَستگ.