11 رۆچ گۆن وتی سۆچۆکێن بْرانزا سرَ کَشّیت و کاهان هُشکَ کنت، آیانی پُلَّ رِچنت و زێباییاِش گارَ بیت. هستۆمند همے پئیما اِنت، وتی کَسب و کارانی چِن و لانچا گیمُّریت و بێگواهَ بیت.
منی رۆچ، بێگاهی ساهگێئے پئیما گارَ بنت و من کاهئے ڈئولا هُشک بئیگا آن.
منی دل چۆ مُرتگێن کاها گیمّرتگ و هُشک تَرِّتگ و چه وَرد و وراکا کپتگان.
هئو، انسان چۆ کاها اِنت، چۆ ڈگارئے گُلێا سْرَپیت.
چیا که اے کاهئے پئیما زوتَّ گیمّرنت و سبزگانی پئیما هُشکَ ترّنت.
بێشکّ انسان چۆ ساهگێا چکرّیت، بێشکّ که آ مُپت و ناهودگا تچ و تاگَ کنت، مُچّ و اَمبارَ کنت، بله نزانت که کئیا رسنت.
سباها رُدیت و سبزیت، بێگاها گیمّریت و هُشکَ ترّیت.
بله چه رۆچئے تْرندێن گرمیا گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که آیانی ریشّگ و وَنڈال زمینا جُهل نشُتگاَتنت.
’چه سجّهێنان و رَند آتکگێن کارندهان یکّ ساهتے کار کرتگ و ما سجّهێن رۆچا گرمی سگِّتگ و کار کرتگ، بله تئو مئیگ و آیانی مُزّ برابر کرتنت.‘
او کَمباوران! وهدے هُدا گیابانئے کاهان اے ڈئولا زێبا و بْرَهدارَ کنت که مرۆچی هستاَنت و باندا تَرونا سۆچگَ بنت، گڑا شمارا چِه پئیما شرترێن پۆشاکَ ندنت؟
بله چه رۆچئے ترُندێن گرمیا گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که آیانی ریشّگ و وَنڈال، زمینا جُهل نشُتگاَتنت.
آییا په شما آسمانا میراسے اَمبار کرتگ که اے میراس هچبرَ نپوسّیت، گارَ نبیت و اَبدمان اِنت.
پدا وهدے مسترێن شپانکَ کئیت و پَدّرَ بیت، شما شان و شئوکتئے هما تاجا کَٹّێت که هچبر گار و زئوالَ نبیت.