من هم په راستی ترا برکتَ دئیان و تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که آسمانئے اِستار و تئیابئے رێک اَنت. تئیی پُشپَد وتی دُژمنانی شهرانَ گِرَنت و وتی مِلکتَ کننت و
گۆن هر سَهدارا که شمئے کرّا اِنت، بالی مُرگ، دَلوَت و وَکشیێن هئیوان و هر یکّ چیزّێا که گۆن شما چه بۆجێگا در آتکگ، گۆن زمینئے هَمُک سَهدارا هم اے اَهد و پئیمانا کنان.
من گۆن شما وتی اے اَهد و پئیمانا کنان که دگه برے سجّهێن سَهدار چه هار و توپّانئے آپا بێرانَ نبنت؛ دگه هچبر چُشێن هارے نئیئیت که سجّهێن زمینا وئیران بکنت.“