6 هرکَس انسانێئے هۆنا برێچیت، آییئے هۆن هم انسانێئے دستا رێچگَ بیت، چێا که هُدایا انسان وتی شِکلا اَڈّ کرتگ.
مرۆچی تئو منا چه اے سرزمینا گَلّێنئے. من چه تئیی بارگاها گارَ بان. جهانا دَرپَدَر و بےآرامَ بان و هرکَس که گۆن من ڈیکّ بوارت، منا کُشیت.“
روبِنا گوَشت: ”من وَه شمارا گوَشت که هچّی مکنێت، بله شما گۆش نداشت. نون مارا آییئے هۆنئے هساب دئیگی اِنت.“
آدمئے نَسل و پَدرێچئے کِتابی کِسّه چُش اِنت: هُدایا آ رۆچا که انسان جۆڑ کرت، وتی شِکلا جۆڑی کرت.
من تئیی هلاپا، تهنا تئیی هلاپا گناه کرتگ و هما کارُن کرتگ که تئیی چمّا بد اِنت. پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا بےائیب ائے.
مردم مَکُش.
ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”وتی زَهما جُتکا کن. آ کَس که زَهمَ کشّیت، چه زَهما مِریت.
په تئیی شَرّیا، هکومت هُدائے هِزمتکار اِنت، بله اگن بدکاریَ کنئے، چه آییا بتُرس چێا که زَهم مُپت و بے سئوَب آییئے دستا نهاِنت. آ هُدائے هِزمتکار اِنت، سِزا دئیۆکے که په بدکاران کَهرَ کاریت.
گۆن همے زبانا وتی هُداوندێن پتا ستا کنێن و گۆن همے زبانا هما مردمان نالتَ کنێن که هُدایا وتی شِکل و دْرۆشما اَڈّ کرتگاَنت.
”آ که بندیگ بئیگی اِنت، بندیجاها رئوت. آ که گۆن زهما کُشگ بئیگی اِنت، گۆن زهما کُشگَ بیت.“ اِشیئے تها هُدائے پَلگارتگێن مردمان اۆپار و ایمانئے زلورت اِنت.