3 هر سُرِنده که ساهی مان اِنت، شمئے وراکَ بیت و اَنچۆ که من شمارا سبزگ داتگاَنت، نون هر چیزَّ دئیان.
زمینئے سجّهێن هئیوان، آسمانئے سجّهێن بالی مُرگ، سجّهێن لاپکَشّ و دریائے سجّهێن ماهیگ شمئے تُرس و بیمّئے چێرا بنت. اے سجّهێن شمئے دستا دئیگ بوتگاَنت.
من، چه هُداوندێن ایسّائے نێمگا سَدّک آن که هچّ وراکے وتاوَت پَلیت نهاِنت، بله اگن کَسے چیزّێا په وت پَلیت بزانت په آییا پَلیت اِنت.
چێا که هُدائے بادشاهی په ورگ و نۆشگ نهاِنت، آییئے بادشاهی، پَلگاری و سُهل و شادهی اِنت که چه پاکێن روها رسیت.
هُدائے کارا په وراکا زئوال مکن. په راستی سجّهێن وراک پاک اَنت، بله تئیی هر هما وراکے په تئو بد اِنت که دگرێئے ٹَگل ورگئے سئوَبسازَ بیت.
آ که هر چیزَّ وارت، دومیا په آییئے پهرێز کنگا کماَرزش مزانت و آ که پهرێزَ کنت، آ دگرئے سرا که هر وراکَ وارت هُکم مبُرّیت، چێا که هُدایا، آ وشّاتک کرتگ و زرتگ.