16 هما پئیما که هُدایا نوه هُکم داتگاَت، هر سَهدارئے نَر و مادگ بۆجیگا پُترتنت. نون هُداوندا دروازگ بَست.
هر سَهدار که زِندئے ساهی مان اَت، جُتکے جُتکے نوهئے کِرّا آتک و بۆجیگا پُترت.
تان چِلّ رۆچا زمین هارا مَلِّت و آپ گێش بئیان بوت و بۆجیگی چه زمینا بُرز چِست کرت.
هرچے که هُداوندا گوَشتگاَت، نوها هما پئیما کرت.
جُتک جُتکا، نرێنے و مادگێنے، نوهئے کِرّا آتک و بۆجیگا پُتِرت، هما پئیما که هُدایا نوه هُکم داتگاَت.
پمێشکا نترسێن، تُرے زمین بجمبیت و کۆه دریائے دلا بکپنت.
بله وهدے آ ٹێلئے گِرگا شتگاَتنت، سالۆنک آتک و رَست. هما جنکّ که تئیار و جاڑیگ اَتنت، سالۆنکئے همراهیا سورئے مهمانیا شتنت و مهمانجاهئے دروازگ بند بوت.
وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ’او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!‘، بله آ پَسّئوَ دنت که ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.‘
شما هُدائے سرا باور کرتگ و هُدا هم گۆن وتی زۆر و واکا په هما نِجاتا شمئے نِگهپانیا کنت که چه انّونا تئیار اِنت و آهری زمانگا پَدَّرَ بیت.