11 نوهئے اُمرئے شَش سدُمی سالئے دومی ماهئے هَبدهُمی رۆچا، جُهلانکیانی سجّهێن چَمّگ بُتکنت و آسمانئے دریگ پَچ بوتنت.
هُدایا کُبّه اَڈّ کرت و کُبّهئے چێرئے آپ چه سربُرئے آپان جتا کرتنت. اے کار بوت.
من دنیایا اَنچێن هار و توپّانے کاران که آسمانئے چێرئے سجّهێن سَهدارَ مِرنت، هر سَهدار که دمَ کَشّیت، بێرانَ بیت. هرچے که زمینئے سرا هست، سجّهێنَ مِرنت.
اے وهدا که زمینئے سرا هار آتک، نوهئے اُمر شَش سد سال اَت.
دومی ماهئے بیست و هپتُمی رۆچا زمین سَرجما هُشک اَت.
جُهلانکیانی چَمّگ و آسمانئے دریگ بند بوتگاَتنت و چه آسمانا هئورانی گوارگ هم بند بوتگاَت.
دریائے آپان مُچّ و هاکۆٹَ کنت و جُهلیان مان اَمبارا.
جۆ و سرچمّگ، تئو رُمبێنت و رئوان کرتنت، مُدامیگێن کئور، تئو هُشک کرتنت.
چێا که چه هار و توپّانا پێسر، تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت، مردمان وارتگ و نۆشتگ و سانگ و سور کرتگ.
هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
چه همے آپا آ زمانگئے دنیا بُڈّت و گار و بێگواه بوت.