14 چه گۆپَرئے دارا په وت مزنێن بۆجیگے جۆڑ کن. بۆجیگ، تۆکا کۆٹی کۆٹی ببیت. بۆجیگئے ڈَنّا و تۆکا گۆن ڈامبَرا دۆن.
گُڑا هُدایا گۆن نوها گوَشت: ”من سجّهێن مردُمان تباهَ کنان، چێا که همِشانی سئوَبا زمین چه شِدّتا پُرّ اِنت. من، اِشانی جندا گۆن زمینا هۆر، گار و گمسارَ کنان.
بۆجیگا اَنچۆ اَڈّ کن که دْراجیا سئے سد دَست ببیت، پْراهیا پنجاه دَست و بُرزیا سی دَست.
وهدے آییا چُکّ چه اِد و گێشتر چێر دات نکرت، په آییا چه کَلَم و کاشا گوَپتگێن سَپْتے زرتی، سَپْتی گیر و ڈامبر جَت، چُکّی سَپْتا کرت و نیلّئے کئورئے لَمبا کاشانی تها اێری کرت.
چێا که چه هار و توپّانا پێسر، تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت، مردمان وارتگ و نۆشتگ و سانگ و سور کرتگ.
آ رۆچان، مردم وَرد و نۆش و سانگ و سورا دَزگٹّ اَتنت تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت. رَندا، مزنێن هار و توپّانا سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.
هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانیاِش کرتگاَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت.