11 نون هُدائے چمّان زمین سِلّ و چه شِدّتا پُرّ اَت.
هُداوندئے چمّان نَمرود، زرِنگێن شکاریے اَت، پمێشکا گوَشگَ بیت: ”اے مرد، هُداوندئے چمّان نَمرودئے پئیمێن مزنێن شکاریے.“
سُدومئے مردم بَدکار و هُداوندئے دێما باز گُنهکار اَتنت.
نوه، سئے مردێنچُکّئے پت اَت: سام و هام و یاپِت.
هُدایا گۆن نوها گوَشت: ”تئو گۆن وتی لۆگئے سجّهێن مردمان بۆجیگئے تها برئو، چێا که منَ گِندان که اے نَسلا پهرێزکار تئو ائے.
هُداوند پهرێزکار و بدکارانَ چَکّاسیت، آییئے روه چه همایان نپرتَ کنت که شِرّ و شِدّتِش دۆستَ بیت.
پلێنڈ مئے سرڈگارا آباد مباتنت، هِژمناکانی سرا بلاهے کپات.
هُداوندا! آیانی زبانا اَنچش بتَرّێن که یکدومیا سرپد مبنت، چیا که شهرا جنگ و چۆپَ گندان.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”اێر کپ، چێا که اے تئیی مهلوک که تئو چه مِسرا در کرت و آورت، نون سِلکاریا لگّتگ.
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.
چێا که تهنا چه شَریَتئے رَهبندانی اِشکنگا، کَس هُدائے چمّان پاک و پَلگارَ نبیت. هما کَس پاک و پَلگار زانگَ بیت که شَریَتئے رَهبندانی سرا کارَ کنت.
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.