هُدایا زمینئے سرئے سجّهێن سَهدار گار و گُمسار کرتنت. انسان و جانوَر و لاپکَشّ و آسمانئے مُرگ، سجّهێن چه زمینا گار بوتنت. اێوکا نوه و هما که گۆن آییا بۆجیگا گۆن اَتنت، پَشت کپتنت.
سجّهێن هستی ناهودگیئے دستا دئیگ بوت. اے چه هستیئے جندئے واهگ و رَزایا نبوت، چه هماییئے واهگ و رَزایا بوت که هستیای ناهودگیئے چێرا چێر ترّێنت، بله گۆن اے اُمێتا
هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانیاِش کرتگاَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت.