11 آ وتی هرا انگوری درچکێا بندیت و کُرّگا گچێنی شاهڑێا، وتی پۆشاکان گۆن شرابا شۆدیت، وتی پُچّان گۆن انگورئے هۆنا.
آییئے چمّ چه شرابا سُهرتِرَ بنت و دنتان چه شیرا اِسپێتتِر.
شَرابکَشّی هئوز چه شهرا ڈنّ لَگَت دئیگ بوت و چه هئوزا هۆن در آتک. هۆن اَنچۆ باز اَت که اسپانی لگامان سر بوت و تان سئے سَد کیلومیترا چۆ آپا تتک.
تانکه شما بادشاهانی گۆشت، سالارانی گۆشت، پُرواکێن مردمانی گۆشت، اسپ و اسپسوارانی گۆشت، سجّهێن مردمانی گۆشت، آزات و گُلامانی و کَسان و مزنێنانی گۆشتا بوَرێت.“
من پَسّئو دات: ”واجه! تئو وتَ زانئے.“ نون آییا گۆن من گوَشت: ”اے هما اَنت که چه مزنێن اَزابا در آتکگاَنت و وتی پۆشاکِش گۆن گوَرانڈئے هۆنا شُشتگ و اسپێت کرتگاَنت.
چه شَمونئے کَبیلها دوازده هزار، چه لاویئے کَبیلها دوازده هزار، چه ایسّاکارئے کَبیلها دوازده هزار،