اِبراما وتی لۆگی سارایی و برازاتک لوت همراه کرتنت و دێم په کَنهانا راه گپت. هما سجّهێن مال که آیان مُچّ کرتگاَتنت و هما مردم که هارانا آیانی دستا کپتگاَتنت، آییا گۆن وت بُرتنت گۆن. کَنهانئے سرڈگارا آتک و رستنت.
انّون همے مُلکا دَرامَدێئے پئیما بنند. من گۆن تئو گۆن آن و ترا برکتَ دئیان. اے سجّهێن زمینان ترا و تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیان و گۆن تئیی پت اِبراهێما وارتگێن سئوگندا برجمَ داران.
ایسُّپا گۆن وتی براتان گوَشت: ”من مِرَگی آن، بله دلجم آن که هُدا په شمئے مَدتا کئیت و شمارا چه اے مُلکا دێم په هما مُلکا بارت که آییئے بارئوا گۆن اِبراهێم و اِساک و آکوبا سئوگندی وارتگ.“