24 وهدے رۆن و مۆشئے مۆسمَ کئیت، ڈگارئے بَر و سَمرئے پَنچِکا پِرئونا بدئیێت. چار بهر وتی کرّا بدارێت که شمارا په کِشَگا تُهم و په وتی جند و وتی لۆگئے مردم و چُکّان وراک ببیت.“
بُرزێن اَرشئے هُدایا ستا و سنا بات که دژمنی تئیی دستا داتنت.“ گڑا اِبراما، آییارا چه هر چیزّا دَهیَکّ دات.
سُدومئے بادشاها گۆن اِبراما گوَشت: ”منی مردمان منا بدئے و مال و مَڈّیان بزور، تئییگ اَنت.“
اے سِنگ که من په چێدَگ مِکّ کرتگ، هُدائے لۆگَ بیت. هرچے که تئوِ هُدا منا دئیئے، آییئے دَهیَکّا اَلّما ترا دئیان.“
تئوِ پِرئون باید اِنت مُلکا اَنچێن کارمستر بدارئے که سرسبزیئے هپتێن سالانی وهدا کِشارانی پَنچِکا بگرنت.
ایسُّپا گۆن مردمان گوَشت: ”نون که من مرۆچی شمئے جند و شمئے ڈگار په پِرئونا بها زرتگاَنت، تُهم اِش اَنت، زمینا بکِشێت.
مردمان گۆن آییا گوَشت: ”تئو مئے زِند رَکّێنت. واجهئے نِزَر په ما نێک بات. ما پِرئونئے گُلامَ بێن.“
بَکشنده و وامدِهێن مردمئے آسَر شَرَّ بیت، هما که وتی کاران په انساپَ کنت.
بَهتاور هما اِنت که گریب و بزّگانی هئیالا اِنت، هُداوند آییا بلاه و مسیبتانی رۆچا رَکّێنیت.