من هم په راستی ترا برکتَ دئیان و تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که آسمانئے اِستار و تئیابئے رێک اَنت. تئیی پُشپَد وتی دُژمنانی شهرانَ گِرَنت و وتی مِلکتَ کننت و
هما پرێشتگ که منا چه هر تاوانا رَکّێنتگی، اے چُکّان برکت بدئیات. اے منی نامئے سرا و منی پت و پیرُکئے نامئے سرا بزان اِبراهێم و اِساکئے ناما زانَگ باتنت و زمینئے سرا سکّ باز باتنت.“
بله پتا نمَنِّت، گوَشتی: ”منَ زانان، منی چُکّ! زانان. چه مسترێنا هم کئومے اَڈَّ بیت و آ هم مزنێن مردمے بیت، بله کَسترێن برات چه آییا مسترێن مردمے بیت و کَسترێنئے چُکّ و نماسگ باز کئومَ بنت.“