7 بله هُدایا چه شما پێسر منا اِدا راه دات که شمارا زندگ بداریت و سَرجمیا برکّێنیت که شمئے نَسل چه زمینا گار مبیت.
بله نون پرێشان مبێت و وتا مئیاریگ مکنێت که شما چێا منا اِدا بها کرت. هُدایا په ساهانی رَکّێنگا منا چه شما پێسر اِدا راه دات.
ایسُّپا وتی پت و برات و پتئے لۆگئے سجّهێن مردم لاپ داتنت، و همینچُک چُکِّش که هستاَت، همینچُکی داتنت.
شمئے نیّت منی تاوان دئیگ اَت، بله هُدائے نیّت نێک اَت. آییئے نیّت همِش اَت که بازێن مردمێئے ساه برَکّیت. اے کار، همِش اِنت انّون بئیگا اِنت.
آ وتی بادشاها مزنێن سۆب و پێرۆزیَ بَکشیت و وتی رۆگن پِر مُشتگێنا مِهرَ کنت، بزان داوود و آییئے نَسل و پدرێچا تان اَبد.
او هُدا! تئو منی بادشاه ائے. په آکوبا پێرۆزیئے هُکما بُرّ.
اِسراییلیان موسّا نمَنّتگاَت و گوَشتگاَتِش: ’ترا کئیا مئے سرا هاکم و کازی کرتگ؟‘ نون هُدایا هما موسّا بُن گپتگێن ڈۆلُکئے بُنا پرێشتگے پێش داشت. اے ڈئولا، آیانی هاکم و رَکّێنۆک کرت و مِسرا راهی دات.