5 بله نون پرێشان مبێت و وتا مئیاریگ مکنێت که شما چێا منا اِدا بها کرت. هُدایا په ساهانی رَکّێنگا منا چه شما پێسر اِدا راه دات.
وهدے میدیانی سئوداگر نزّیکّا رَستنت، براتان ایسُّپ چه چاتا کشِّت و بیست نُگرها اِسماێلیانی کرّا بها کرت. اِسماێلیان ایسُّپ مِسرا برت.
مردمان گۆن آییا گوَشت: ”تئو مئے زِند رَکّێنت. واجهئے نِزَر په ما نێک بات. ما پِرئونئے گُلامَ بێن.“
بله ایسُّپا گوَشت: ”متُرسێت. من هُدا وَه نهآن.
شمئے نیّت منی تاوان دئیگ اَت، بله هُدائے نیّت نێک اَت. آییئے نیّت همِش اَت که بازێن مردمێئے ساه برَکّیت. اے کار، همِش اِنت انّون بئیگا اِنت.
گڑا متُرسێت. من شمئے و شمئے چُکّانی زلورتان پورهَ کنان.“ براتی دلجَمی داتنت و گۆن آیان په شَرّی هبری کرت.
ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت.
بلکێن آ په کسانێن وهدێا پمێشکا چه تئو سِستگ و دور بوتگ که په مُدامی ترا برسیت،