3 ایسُّپا گۆن براتان گوَشت: ”من ایسُّپ آن. منی پت اَنگت هست و سلامت اِنت؟“ برات ایسُّپئے دێما تُرسگا اَتنت و هچّ پَسّئوِش دات نکرت.
بیاێت نون کُشێن و چه اے چاتان یکّێا دئوریَ دئیێن، گوَشێن رسترێا وارتگ. گڑا چارێن که چه آییئے وابان چے درَ کئیت.“
گۆن یکدگرا گوَشتِش: ”اَسلا مارا براتئے هَکّان گِپتگ. ما دیست که آ چینچُک پرێشان اَت، په وتی جانئے رَکّێنگا مئے کرّا دَزبندی و پریاتی کرت، بله ما آییئے هبر گۆش نداشتنت، پمێشکا اے مُسیبت مئے سرا کپتگ.“
روبِنا گوَشت: ”من وَه شمارا گوَشت که هچّی مکنێت، بله شما گۆش نداشت. نون مارا آییئے هۆنئے هساب دئیگی اِنت.“
ایسُّپا آیانی هال جُست کرت و گوَشتی: ”شمئے پیرێن پت که شما آییئے بارئوا گۆن من هبر کرتگاَت، چۆن اِنت؟ اَنگت هست و سَلامت اِنت؟“
چێا که سجّهێنان گۆن آییئے گِندگا باز تُرست. بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“
آ، دومی رَندا هم مِسرا شتنت و اے رَندا ایسُّپا وتا گۆن وتی براتان پَدّر و پَجّارۆک کرت. پِرئون هم ایسُّپئے کئوم و کُٹُمئے بارئوا سهیگ بوت.
شاوولا جُست کرت: ”او واجه! تئو کئے ائے؟“ پَسّئوی دات: ”من ایسّا آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے.
بچار، آ گۆن جمبران پێداک اِنت و هَمُک چمّ آییا گندیت، هما هم که آییئے جانِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ و زمینئے سجّهێن کئوم هماییئے سئوَبا پُرسیگَ بنت. هئو، اَنچُش بات. آمین.