12 شما وت گِندگا اێت و منی برات بِنیامین هم گِندگا اِنت که اے منی جند اِنت که گۆن شما هبرا اِنت.
براتان نزانت که ایسُّپ مئے هبران سرپد بئیگا اِنت، چێا که ایسُّپ ترجُمه کنۆکێئے کُمَکّا گۆن آیان هبرا اَت.
من تئیی هر چیزّئے زِمّه زرتگ که اے ڈُکّال تان پنچ سالا اَنگتَ مانیت. چۆ مبیت که تئو وار و بزّگ ببئے، تئیی جند و تئیی هاندان و تئیی سجّهێن مردم جَنجال ببنت.“
اے مزنی و شرپ که منا اِدا مِسرا رَستگ و هما سجّهێن چیزّ که شما دیستگاَنت، برئوێت و منی پتا هال بدئیێت و آییئے جندا زوتّ بیارێت.‘“
دست و پادانُن بگندێت، اے منی جند اِنت. منا دست جنێت و بچارێت، اَرواها هَڈّ و گۆشت پِرَ نبیت، بله شما گِندگا اێت که منا هَڈّ و گۆشت پِر اِنت.“
نون گۆن تومایا گوَشتی: ”وتی لَنکُکا اِدا بیار، منی دستان بچار، وتی دستا منی کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر کن و چه اِد و رند شکّ مکن، باور کن.“