9 واجه! چه ما هرکَسئے کِرّا دُزّیئے مال در آتک، آییئے سِزا مَرک اِنت و ما اے دگرانی سِزا همِش اِنت که تئیی گُلامَ بێن.“
بله اگن تئو وتی هُدا کَسێئے کِرّا در گێتکنت، آ کُشگَ بیت. منی سجّهێن مال و هستیا بچار، اگن اِشان تئیی چیزّے مان، مردمانی دێما منا پێشی دار و بَری.“ آکوبا نزانت که اے بُتێن هُدا راهیلا دُزِّتگاَنت.
وهدے مردم ایسُّپئے لۆگا آرگ بوتنت، تُرس و لَرز اَتنت. گوَشتِش: ”مارا هما نُگرهانی سئوَبا اِدا آورتَگِش که پێسری رندا مئے گۆنیان مان کنگ بوتگاَتنت. نون اے مَرد مئے سرا اُرُش کنگ و مارا زێردست کنگَ لۆٹیت که مئے جندا گُلام بکنت و هران هم ببارت.“
پێشکارا گوَشت: ”شَرّ اِنت. هرچے که شما گوَشێت، بله هرکَسئے کِرّا که اے در کپت، آ منی گُلامَ بیت و اے دگه بێمئیارَ بێت.“
یَهودایا گوَشت: ”منی واجه! ما گۆن تئو چے گوَشتَ کنێن؟ چے بگوَشێن؟ چِه پئیما وتی بێمئیاریا پێش بدارێن؟ هُدایا تئیی کَسترانی رَدێن کار پاشک کرتگ. منی واجه! نون ما تئیی گُلام اێن. مئے جند هم و هما مردم هم که پیاله آییئے کِرّا در کپتگ.“
اگن من اَنچێن مئیارے بکرتێن که مَرکئے سِزایا هکدار بوتێنان، گڑا مَرکئے سِزائے سَگّگا هم تئیار بوتگاَتان، بله اگن منی سرا یَهودیانی اے بُهتام راست نهاَنت، هچکَس منا په کُشگا آیانی دستا داتَ نکنت. منا کئیسَرئے هَکدیوانا ببرێت.“