که تئو مارا آزارَ ندئیئے، اَنچۆ که ما ترا آزار نداتگ و گۆن تئو شَرّ بوتگێن و ترا په سلامتی و اێمنی چه وتی کِرّا رهادَگ کرتگ. نون ما گِندێن که ترا چه هُداوندئے نێمگا برکت رَستگ.“
یَهودایا گوَشت: ”منی واجه! ما گۆن تئو چے گوَشتَ کنێن؟ چے بگوَشێن؟ چِه پئیما وتی بێمئیاریا پێش بدارێن؟ هُدایا تئیی کَسترانی رَدێن کار پاشک کرتگ. منی واجه! نون ما تئیی گُلام اێن. مئے جند هم و هما مردم هم که پیاله آییئے کِرّا در کپتگ.“