19 گڑا آ ایسُّپئے پێشکارئے کرّا شتنت و لۆگئے دروازگئے دپا گۆن آییا هبرِش کرت.
بله اِبراما گوَشت: ”او هُداوندێن هُدا! تئو منا چے دئیئے؟ منا وَه چُکّ نێست و منی لۆگئے وارس دَمِشکی اێلیزِر اِنت.“
بله وتی کَسترێن براتا منی کرّا بیارێت که شمئے هبر راست ببنت و چه مرکا برَکّێت.“ آیان اَنچُش کرت و
وهدے ایسُّپا دیست که بِنیامین گۆن اِنت، وتی لۆگئے پێشکاری گوَشت: ”اے مردمان منی لۆگا بیار. پَس و کۆش کن و ورگے تئیار کن که اے مردم سُبارگا منی کِرّا اَنت.“
وهدے مردم ایسُّپئے لۆگا آرگ بوتنت، تُرس و لَرز اَتنت. گوَشتِش: ”مارا هما نُگرهانی سئوَبا اِدا آورتَگِش که پێسری رندا مئے گۆنیان مان کنگ بوتگاَتنت. نون اے مَرد مئے سرا اُرُش کنگ و مارا زێردست کنگَ لۆٹیت که مئے جندا گُلام بکنت و هران هم ببارت.“
گوَشتِش: ”واجه! ائولی رندا که ما اِدا په وراکئے گرگا آتکێن،
نون ایسُّپا وتی لۆگئے پێشکار چۆ هُکم دات: ”اِشانی گۆنیان چه وراکا پُرّ کنێت. همینچک که بُرتَ کننت، بدئیێتِش و هر یکّێئے نُگرهان آییئے گۆنیئے دپ دپا اێر کنێت.
رۆنند بوت و هُدابُندا گۆن وتی کارمَسترا گوَشت: ’گُڈسری کارِندهان بگر تان ائولیگێنان، سجّهێنانی مُزّا بدئے.‘
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”هَزگار و هستۆمندێن مردێا هسابدارے هستاَت. وهدے په آییا اے هال سر بوت که هسابدار آییئے مالا وارت و گارَ کنت،