38 بله آکوبا گوَشت: ”منی چُکّ گۆن شما نئیئیت گۆن. آییئے برات مُرتگ و بَسّ جندی پَشت کپتگ. اگن شمئے اے سپرا تاوانے برسیتی، من چه گَمانَ مِران و منی پیرێن سرئے هۆن شمئے گردنا بیت.“
آکوبا کباه پَجّاه آورت، گوَشتی: ”اے منی چُکّئے کباه اِنت. چُکّ رسترێا وارتگ. اَلّما ایسُّپ ٹُکّر ٹُکّر بوتگ.“
گڑا آکوبا وتی گُد دِرتنت و گۆنیێن گُد گوَرا کرت و تان بازێن رۆچێا وتی چُکّئے پُرسا نِشت.
آکوبئے سجّهێن بَچّ و جنکّ په آییئے تَسَلّا دئیگا آتکنت، بله آ تَسَلّا نبوت. گوَشتی: ”من پُرسیگا پُرسیگ مُردَگانی جهانا، وتی چُکّئے کِرّا جَهلادَ رئوان.“ و پت مُدام په ایسُّپا گرێوَگا اَت.
بله آیان گوَشت: ”تئیی کَستر یکّێن پتئے چُکّ اَنت و مئے پت کَنهانا جهمنند اِنت. ما دوازده برات بوتگێن. کَسترێن برات انّون پتئے کِرّا اِنت. آ دگه برات نون نێستاِنت.“
روبِنا گۆن پتا گوَشت: ”اگن من تئیی چُکّ پدا په تئو نئیاورت، منی دوێن چُکّان بکُش. بِنیامینا منا بدئے، من پدا په تئو کارانی.“
آکوبا ایسُّپئے برات بِنیامین گۆن آ دگه براتان دێم ندات، گوَشتی چۆ مبیت که تاوانے برسیتی.
وتی براتا هم برێت گۆن. تَچکا آ مردئے کرّا برئوێت.
ما پَسّئو دات: ’مارا پیرێن پتے هست و کَسترێن براتے که پتئے پیریئے رۆچان پێدا بوتگ. آ براتئے هَکّیگێن برات مُرتگ و چه وتی ماتا یکّێن چُکّ اِنت که منتگ و پت آییا سکّ دۆستَ داریت.‘
ما گۆن تئوِ واجها گوَشت: ’بچکّ وتی پتا یله داتَ نکنت. اگن پتا یله بدنت، پتیَ مریت.‘
او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
مئے اُمرئے رۆچ هپتاد سال اَنت یا هشتاد سال، اگن سکّ زرِنگ ببێن، بله شَرترێن رۆچ هم زهمت و جَنجالا پُرّ اَنت، سکّ زوتَّ گوَزنت و ما بالَ کنێن.